Stwierdzenie, że harmonijny rozwój wymaga zaspokojenia pewnych potrzeb nie jest niczym nowym ani zaskakującym. Kiedy wzrastamy w takim środowisku, wśród bliskich, którzy zaspokajają nasze potrzeby uczymy się kontaktu z własnymi emocjami, rozpoznawania własnych potrzeb, uczymy się stawiać granice, czujemy się bezpiecznie, możemy w pełni wykorzystywać i uwalniać swój potencjał. (*lista potrzeb na końcu wpisu)
W marcu 2021 minął rok odkąd dotychczas znany nam, przewidywalny (a przynajmniej pozornie) świat wywrócił porządek do góry nogami. Początek pandemii, próba odnalezienie się w nowej rzeczywistości, radzenie sobie z niepewnością w różnych kontekstach życia – wszystko to stało się dla nas nową normalnością. Sytuacja poniekąd zmusiła nas do tego, co psychoterapeuci Gestalt nazywają twórczym przystosowaniem tzn. do korzystania z dostępnych zasobów przy jednoczesnym uwzględnianiu ograniczeń. Innymi słowy, niemal każdy z nas musiał zadać sobie pytanie o to, w jaki sposób ma dalej funkcjonować w tej rzeczywistości i dostosować do tego nowe lub przynajmniej zmodyfikowane działania i zachowania.
W tym niezwykle intensywnym momencie rozwoju zostały im ograniczone w dużej mierze kontakty z rówieśnikami oraz możliwości testowania siebie w różnych rolach społecznych, wynikające z przynależności do społeczności szkolnej. Pozbawieni zostali wielu sposobności do tego, by wyposażyć się w doświadczenie potrzebne, aby móc sprostać wymaganiom rozwojowym okresu, w którym się znajdują. Ten krótki artykuł to tekst, który – mam nadzieję – pomoże Ci zrozumieć, jak dużym wyzwaniem dla nastolatków stał się czas nauczania zdalnego, a świadomość ta być może zaowocuje większą wrażliwością na ich aktualne potrzeby.
Dobre relacje międzyludzkie są jedną z najpiękniejszych życiowych wartości. To dzięki nim wzrastamy, przekraczamy nasze bariery, rośniemy, czujemy, że jesteśmy „żywi”.
Jednak nie ma uniwersytetów, w których moglibyśmy pobierać lekcje z relacji i uczymy się ich bazując na własnych doświadczeniach. Zdarza się, że tak jak związki z innymi mogą być budujące, tak czasem wpadamy w pułapki tych toksycznych i bolesnych. Kiedy tak się dzieje i ofiara nadużyć relacyjnych trafia do gabinetu psychoterapeuty, zazwyczaj pada pytanie: dlaczego nie widziałam/nie widziałem tego wcześniej? Co poszło nie tak? Dlaczego cierpię? Powodów jest pewnie tak wiele jak jest relacji, jednak są takie typy osobowości lub osoby posiadające zestaw pewnych, zdefiniowanych cech, z którymi relacje są niezwykle trudne.
Doskonała rola Anthoniego Hopkinsa w Milczeniu Owiec i Hannibalu, czy kreacja Joe’go Pesciego w Chłopcach z ferajny. To przykłady tylko niektórych filmów, które spowodowały wzrost zainteresowania zjawiskiem psychopatii. Mrożące krew w żyłach wyrachowanie bohaterów, niepokojący spokój, bystrość umysłu. Z drugiej strony czarujący, otwarci i weseli. Idealny temat na film i książkę. Szczególnie, że przemoc i tajemnica sprzedają się niezwykle dobrze.
Pracując superwizyjnie z coachami coraz częstszym zagadnieniem, które pojawia się podczas sesji, jest profesjonalizacja. Coachowie – w tym także ja sam – szukają odpowiedzi na pytania takie jak: „co to znaczy być profesjonalistą?”, „jak stać się profesjonalnym?”, „czy to, że posiadam międzynarodową akredytację rzeczywiście oddaje mój profesjonalizm?”.
Medytacja wywodzi się z tradycji buddyjskiej, ale jest po prostu techniką koncentracji i obserwacji siebie (doznań w ciele, myśli, oddechu) bez oceniania, co prowadzi do ich lepszego zrozumienia. Każdy człowiek, niezależnie od wyznania i światopoglądu może bez obaw spróbować medytacji.
Najprostszym i typowym rodzajem medytacji jest po prostu utrzymywanie uwagi skupionej na procesie oddychania.
Coś tak prostego, zupełnie darmowego i dostępnego w każdej chwili może wydawać się niezbyt ciekawe, mało efektywne. Na szczęście świat twardych dowodów naukowych dość porządnie zajął się już tematem medytacji i wiemy jakie korzyści może ona wnieść do naszego życia. W tym tekście postaram się podsumować rezultaty badań naukowych na temat medytacji i uważności.
W ostatnim czasie pandemia sprawiła, że dzieci długotrwale doświadczały obciążającej dla nich sytuacji. Zdalne nauczanie, trudne dla wielu z nich, wraz z izolacją od rówieśników sprawiły, że rozwijało się w dzieciach coraz silniejsze poczucie odosobnienia. Funkcjonowanie głównie w wirtualnym świecie wzmogło w nich poczucie odrealnienia. Powrót do szkół po długim okresie izolacji nie jest łatwy. Przysparza trudności, budzi obawy i niechęć do kolejnej zmiany. Rodzi kolejne niepokoje, związane ze zmienionym trybem nauczania i wymaganiami szkoły. Wciąż pojawia się wiele niewiadomych, co oprócz długotrwałych obciążeń, może powodować w dzieciach gromadzenie się trudnych emocji i zmęczenie sytuacją.
Śmierć jest tematem nieprzyjemnym dla wszystkich osób, a w czasie pandemii jest go więcej wokół nas. Rozmowa o śmierci i przekazywanie trudnych informacji dzieciom, którym szczególnie ciężko zrozumieć umieranie i nieodwracaloność tego procesu, może stanowić dla dorosłych duże wyzwanie – zwłaszcza, kiedy sami jesteśmy w nieprzyjemnych emocjach, przeżywamy żałobę.
Zajmując się edukacją przyszłych coachów oraz superwizją zarówno tych początkujących, jak i zaawansowanych, zauważyłem pewien trend dotyczący zagadnienia coachingu. Szczególnie Ci, którzy stawiają swoje pierwsze kroki w obszarach wsparcia w rozwoju, zainteresowani są głównie modelami, strukturami i narzędziami. To, co robią, ma działać szybko, efektywnie no i (a jakże!) efektownie. Ma iskrzyć. Ma się dziać magia.