Rezyliencja to wewnętrzne przymioty umysłu i charakteru – zarówno wrodzone jak i nabyte, umożliwiające człowiekowi odpowiednie reagowanie na przeciwności.
Chodzi o reagowanie na przeciwności, adaptację do zmiennych okoliczności, z wykorzystaniem wszystkich dostępnych i potrzebnych w danym momencie zasobów: umysłowych, duchowych, emocjonalnych, fizycznych, finansowych i społecznych.
Decyzja o umówieniu się na rozmowę z psychologiem bywa trudna, nawet jeżeli zmagasz się z emocjami, z którymi jest Ci trudno sobie poradzić. Niekiedy trzeba się do tej decyzji przygotować, w pewnym sensie się z nią oswoić. Dzisiaj chciałabym Cię zaprosić do sięgnięcia po książkę, która pozwoli Ci rozpocząć proces radzenia sobie z przytłaczającymi emocjami.
Co jesteś gotów zrobić, by Twoje życie było pełniejsze?
Jakim człowiekiem chciałbyś być i jakie relacje chcesz budować?
Gdybyś wiedział, że został Tobie rok życia jak byś działał?
Co oznacza dla Ciebie życie bogate i wypełnione sensem?
Oto pytania, których możesz się spodziewać w gabinecie terapeuty nurtu akceptacji i zaangażowania (ACT), na różnych etapach procesu terapeutycznego. Wartości, razem z pracą z myślami, postawą zaangażowanego działania, życiem w teraźniejszości, akceptacją, postawą uważnego obserwatora, są ważną częścią procesu zmiany.
Ból od wieków jest w kręgu zaintersowań człowieka. Greccy filozofowie uważali go za emocję, Kartezjusz natomiast rozumiał go jako bezpośredni skutek uszkodzenia ciała, a jego nasilenie miało być proporcjonalne do stopnia urazu mechanicznego. W latach 60 XX w. Melzack i Wall zaproponowali model bólu zwany teorią bramki kontrolnej (znajdującej się w mózgu i układzie nerwowym) wg której człowiek ma odczuwać ból dopiero jak bramki te się otworzą, a kiedy się zamykają to stopniowo on ustępuje. Brzmi to prosto, ale jest to na tyle skomplikowany proces, że naukowcy wciąż próbują ustalić jak się to odbywa. Mamy jednak coraz więcej informacji na temat bólu i wiemy, że jest on zjawiskiem złożonym.
W tym niezwykle intensywnym momencie rozwoju zostały im ograniczone w dużej mierze kontakty z rówieśnikami oraz możliwości testowania siebie w różnych rolach społecznych, wynikające z przynależności do społeczności szkolnej. Pozbawieni zostali wielu sposobności do tego, by wyposażyć się w doświadczenie potrzebne, aby móc sprostać wymaganiom rozwojowym okresu, w którym się znajdują. Ten krótki artykuł to tekst, który – mam nadzieję – pomoże Ci zrozumieć, jak dużym wyzwaniem dla nastolatków stał się czas nauczania zdalnego, a świadomość ta być może zaowocuje większą wrażliwością na ich aktualne potrzeby.
Doskonała rola Anthoniego Hopkinsa w Milczeniu Owiec i Hannibalu, czy kreacja Joe’go Pesciego w Chłopcach z ferajny. To przykłady tylko niektórych filmów, które spowodowały wzrost zainteresowania zjawiskiem psychopatii. Mrożące krew w żyłach wyrachowanie bohaterów, niepokojący spokój, bystrość umysłu. Z drugiej strony czarujący, otwarci i weseli. Idealny temat na film i książkę. Szczególnie, że przemoc i tajemnica sprzedają się niezwykle dobrze.
Śmierć jest tematem nieprzyjemnym dla wszystkich osób, a w czasie pandemii jest go więcej wokół nas. Rozmowa o śmierci i przekazywanie trudnych informacji dzieciom, którym szczególnie ciężko zrozumieć umieranie i nieodwracaloność tego procesu, może stanowić dla dorosłych duże wyzwanie – zwłaszcza, kiedy sami jesteśmy w nieprzyjemnych emocjach, przeżywamy żałobę.
Zajmując się edukacją przyszłych coachów oraz superwizją zarówno tych początkujących, jak i zaawansowanych, zauważyłem pewien trend dotyczący zagadnienia coachingu. Szczególnie Ci, którzy stawiają swoje pierwsze kroki w obszarach wsparcia w rozwoju, zainteresowani są głównie modelami, strukturami i narzędziami. To, co robią, ma działać szybko, efektywnie no i (a jakże!) efektownie. Ma iskrzyć. Ma się dziać magia.
W podejściu nazwanym porozumienie bez przemocy nie chodzi o wyuczenie się zasad/wytycznych „jak się komunikować” żeby osiągnąć sukces, sugestii, które należy wdrożyć w życie i trzymać się ich żeby postawić na swoim. Chodzi o coś bardzo podstawowego: nawiązanie kontaktu z tym co mieszka w nas i innych ludziach. Celem porozumienia bez przemocy nie jest wygrana, udowodnienie racji ale słuchanie się nawzajem i akceptacja różnic, odnoszenie się do siebie z szacunkiem, otwartość, autentyczność.
Psycholog dziecięcy w swojej codziennej pracy w gabinecie często spotyka się z tematem adaptacji dzieci w żłobkach oraz przedszkolach. Zatroskani rodzice często korzystają z konsultacji wychowawczych, by uzyskać od specjalisty poradę na temat tego, jak najlepiej wesprzeć dziecko w tym niełatwym dla niego okresie. Nierzadko zdarza się, że za ideą konsultacji stoi również potrzeba obniżenia niepokoju samego rodzica. Doświadczenie separacji jest bowiem doświadczeniem trudnym zarówno dla dzieci, jak i ich najbliższych – wiele rodzin z lękiem myśli o momencie „przekazania” małego człowieka pod skrzydła opiekunów i opiekunek ze żłobka czy przedszkola.